Een paar heerlijke daagjes met het gezin en opa en oma weggeweest en nog mooi weer gehad ook.
Even geprobeerd van alles te genieten.
Vrijdag wel op en neer naar het SKZ. We hadden gepland dat "even" te doen maar dat liep toch anders.
Aankomst was zoals altijd, bloedprikken en wachten tot de dokter tijd had ons te zien.
De bloeduitslagen waren weer prachtig, bloedplaatjes waren erg laag (80) maar iedereen had die dag lage bloedplaatjes dus waarschijnlijk lag het aan het apparaat. HB was 6.5 en leuko's 48.
Verder was er nieuws uit Leiden. Ze wilde meer bloed van Mason en.............. ze hebben hem voor half juni ingepland. Dat is 1,5 maand eerder dan waar we op gerekend hadden. Dit viel (en valt eigenlijk nog steeds) behoorlijk rauw op ons dak. Verdriet en angst hebben wederom de overhand in huize Booms. We hadden nog heel veel dingen ingepland in juni en juli en nu zitten we dan gewoon waarschijnlijk al in Leiden. Natuurlijk fijn dat er iets gaan gebeuren maar ook wel heel definitief nu. Want naar Leiden betekend de gevaarlijke kritieke fase in.
En dat terwijl we net weer even een beetje in een rustig vaarwater zitten en een ritme krijgen.
Maar goed, wat gebeuren moet moet gebeuren en we zetten onze schouders eronder.
Er gaat nu druk overleg plaatsvinden tussen R-dam en Leiden wie de vooronderzoeken gaat doen, de Hickman (centrale lijn voor toe - en afname) operatief zal plaatsen en nogmaals een beenmergpunctie zal doen.
Wel zal er ineens in korte tijd weer heel veel geregeld moeten worden.
Het bloedprikken verliep niet echt soepel. Onze eigen arts had spreekuur dus moest een andere arts prikken. Viel al niet mee want de kleine bink had honger. Maar die dokter kon ook gewoon geen baby's prikken. Terwijl ze zelf al concludeerde dat de naald toch wel erg groot was voor een baby bleef ze gezellig door vroeten. Resultaat: Twee verpeste aderen, een krijsende baby met pijn en honger en een boze mama die overstuur was. Gelukkig kwam onze eigen arts binnen lopen om nog iets na te brengen, zag dat het niet lukte en melde dat zij het wel zou doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Infuusnaaldje erin, buisjes vol gedruppeld en 2 uur na aankomst konden we weer op weg om ons weekend bij Koos Konijn te vervolgen.