Vandaag gebelt door Leiden.
Hoewel ik wist dat dit telefoontje eraan kwam moest ik even slikken.
Voor volgende week vrijdag staat er een intake gesprek gepland en zullen we inhoudelijk te horen krijgen hoe en waarom een SCT.
Ook krijgen we een afspraak met pedagogische zorg omtrent het wel en wee van Joanne.
Verder krijgen we een rondleiding over de afdeling en door het RMacdonaldhuis.
De week erna krijgen we een tweede gesprek met de arts waarin ze het verloop van de opname gaan bespreken qua planning. Ook krijgen we dan waarschijnlijk een opnamedatum te horen.
Diezelfde week zal er ook een afspraak volgen met de verpleging van de afdeling om te bespreken wat mogelijk is en wat niet en welk deel van de verzorging wij zelf op ons gaan nemen en hoe we het denken aan te pakken.
De week daarop staat er een afspraak met maatschappelijk werk gepland voor praktisch en emotionele begeleiding.
Er is nu geen weg terug meer...... het gaat beginnen en dat voelt enrom dubbel
Lieve Paul en Angelique,
BeantwoordenVerwijderenIk zag de link bij ( Opa) Sam. Waar schijnlijk kan je mij niet meer herrineren maar we hebben elkaar een keer bij Sam en Anita thuis gezien.
Wat een schok toen ik heel enthousiast vroeg van hoe is het met jullie en ik het verhaal van Mason hoorde.
Toen ik vandaag de link zag ben ik gaan lezen, en ondanks dat we elkaar niet kennen voel ik met jullie mee! Even dacht ik: is het gepast te reageren op zoveel hevigheid in gevoel en emotie waar ik met alle goeie wil van de wereld niets aan kan veranderen.
Maar ik reageer omdat ik mij misschien niet kan verplaatsen in jullie, maar ik me wel kan voorstellen dat het fijn is dat mensen je niet stilzwijgen als er iets heftigs gebeurt omdat mensen bang zijn iets verkeerds te zeggen.
Ook ik wil niets verkeerds zeggen, maar wel tegen jullie zeggen hoe fijn het voor Mason moet zijn dat het gezin waar hij uit komt zo van hem houd en de strijd met hem mee vecht.
Dat ondanks alles jullie proberen het"normale"leven instand te houden en door te werken daar waar dit mogenlijk is. En wat hebben jullie lieve mensen om jullie heen. Nee, het haalt de pijn verdriet en zorg niet weg. Maar het zorgt er voor dat jullie je kracht behouden die jullie nodig hebben voor dit gevecht tegen leven en dood.
Ik hoop dat jullie ondanks dit alles tussen de bedrijven door nog wel een beetje proberen te genieten van het ouderschap, en jullie beide kindjes hoe moeilijk dat soms ook is door deze sneltreinvaart van emotie die door jullie leven jaagt.
Lieve Paul en Angelique, heel veel sterkte en goede moed toegewenst! Liefs, Daniela