De wand is alweer een paar dagen dicht. Ome Mark heeft het meest mogen oefenen want die heeft van gistermiddag tot vandaag in de middag voor Mason gezorgt zodat wij gister nog wat praktische zaken konden regelen en daarna samen wat konden eten en even bij konden slapen. Maar dat voelde wel een beetje raar zo ineens na ruim vijf weken weer in de normale wereld ipv de ziekenhuis wereld. En het opmerkelijke was ook dat thuis helemaal biet fijn meer voelde.
Donderdag voordat de wand sloot heeft oma nog snel even Mason zijn haar eraf geknipt omdat hij dat toch gaat kwijt raken en we willen voorkomen dat het in zijn mond enzo terechtbkomt.
Vandaag zijn er extra bloedkweken genomen omdat zijn buik wat boller is weer. Uit de kweken is biets bijzonders gekomen maar wel zijn de leukos weer doorgestegen. Omdat zijn bloeddruk ook hoog was denken we zelf dat hij weer vocht vasthoud en het is balen daar al voor de conditionering mee te beginnen aangezien hij straks drie dagen ruime hydratie krijgt (2 liter per dag aan vocht) en 2 dagen hyper hydratie (b3 liter) Ook is er vandaag een nieuwe sonde ingegaan omdat hij zijn sonde eruit had getrokken. Eindelijk, nadat ik het deze week al vier keer heb aangegeven, een zuster die snapte met wat ik bedoelde dat ik andere sondepleisters wou omdat de huidige veel te makkelijk los gingen.
De medicatie tegen het afkicken is weer een stapje afgebouwt en dat lijkt hij wel te verdragen al is hij wel heel erg hyper.
Nu het bij Mason even rustig is lijkt Joanne een dip te hebben. Ze is verdrietig omdat ze mama en papa mi der ziet en mist het normale leven wel denk ik.... Jammer genoeg doen we dat allemaal. Gewoon lekker naar je werk, je huishouden draaien, afspreken met andere mensen, even rustig naar de winkels. Zo normaal allemaalmaar voor ons allemaal niet meer van toepassing.